Borsunlu Məzahir Daşqın adı ədəbiyyat tarixinə böyük hərflə yazılmış (yazılmalı!) şairlərdəndir. Onun bənzərsiz, çox incə və həzin bir könül rübabı vardır. Təsadüfi deyil ki, böyük rus yazıçısı Aleksandr Fadeyevin “o kimdir” sorğusuna poeziya korifeyi Səməd Vurğun “mənim kimi bir şairdir” cavabını vermişdi. O dövrün bütün qadağalarına məhəl qoymadan şairliyi və insanlığı bir-birini tamamlayan ulu S.Vurğun A.Fadeyevi də özü ilə götürərək Rusiyanin Suxobezvodnaya (ada bax!) həbs düşərgəsinə getmiş, burada günahsız dustaq həyatı yaşayan M.Daşqına baş çəkmişdi.

Bu sorğu-sual da Suxobezvodnayada olmuşdu. Elə bu görüşün özü S.Vurğunun, həm də M.Daşqının, eləcə də A. Fadeevin şəxsiyyətləri haqqında çox söz deyir.

M.Daşqın bizim günlərdə adı dillərdə əzbər olmuş Bəhmən Vətənoğlu, Şücaət kimi azman sənətkarlardan əzəldir, bir növ onların sənət müəllimidir. Böyük şair məşəqqətli və ibrətamiz bir ömür yolu keçmişdir.

1999-cu ildə Moskvadan Bərdəyə gəlmişdim. Eşitdim ki, Tərtər şəhərində M. Daşqına heykəl qoyulub, çox sevindim və ilgiləndim, gedib onu ziyarət etdim. Elə heykəlin önündə qəlbimi çulğayan hisslərin təsirindən bu şeir yarandı.



Salam, ulu Daşqın, pirim, ustadım,

Ölümsüz dünyadan gələn, şairim!

Əlacsız, amansız haqsızlıqlara

Ağlayan şairim, gülən şairim!



Qürbətdə çəkildi sinənə min dağ,

Arxanca ağladı külli Qarabağ.

Dərdini könlümə etmişəm ortaq,

Dərdin hər üzünü bilən şairim!



Taleyin yar oldu borana, qışa,

Sazının telləri çırpıldı daşa.

Zamanın əlindən çox çəkdin haşa,

Ahı Bisütunu dələn şairim!



Baxma zindan küncü oldu qismətin,

Yayıldı ellərə sözün-söhbətin.

Ülvidir məzarın, ölməz sənətin,

Fələkdi, firondu ölən, şairim!



Ruhunu necə mən oxşayım-ovum?

Satılıb yağıya oylağım, ovum!

Əldən gedir Dəlidağım, Murovum,

Yoxdu göz yaşımı silən, şairim!



Əlişəm, bəc necə dözüm bu dərdə,

Vətəndəyəm -  bir qonağam bu yerdə?!

Uğradığım qərib-qürbət ellərdə

Tapılmaz dərdimi bölən, şairim!

Əliş Əvəz,

avqust, 1999, Tərtər

P.S.  Eşitdiyimə görə həmin heykəl daha yoxdur – götürülüb! Niyə, nə səbəbə? Bu xəbər doğrudurmu? Doğrudursa, bu əməl ulu Məzahir Daşqının məşəqqətli taleyinə ən ağır, ən insafsız zərbədir! Utanıram ki, bu insafsızlığı edənlər mənim nəslimin və əsrimin nümayəndələridir! Qüdrətli şairimiz Şahmar Əkbərzadə demişkən: “Utanım yerinə, ay utanmayan!”.