"Şəhriyar" ın qonaqları: Füzuli Sabiroğlu - Şeirlər
Füzuli Sabiroğlu
20 noyabr 1964-cü ildə Göyçə mahalının Basarkeçər (Vardenis) rayonunun Kiçik Məzrə kəndində anadan olub. 1986-cı ildə Azərbaycan Texniki Universitetini bitirib.
Ədəbi yaradıcılığa XX əsrin 80-ci illərində başlayıb. Respublika mətbuatında ilk çıxışı 1988-ci ildə "Gənclik" jurnalında olub. O vaxtdan müntəzəm olaraq şeir, hekayə və publisistik yazıları respublika mətbuatında dərc olunur. «Göydən yerə göz qoyan var» şerlər kitabının müəllifidir.
1998-ci ildən AYB-nın üzvüdür.
1993-1994-cü illərdə Azərbaycan Milli Ordusunun zabiti kimi Azərbaycanın ərazi bütövlüyü uğrunda gedən döyüşlərdə iştirak edib. 2003-cü ildə "Sahilsiz Dəniz" jurnalının redaktoru işləyib.
2004-cü ildən 2008-ci ilə qədər "Lider" televiziyasının "Azərbaycan" sənədli filmlər redaksiyasında redaktor işləyib. 2008-ci ildən həmin redaksiyanın baş redaktorudur.
50-dən artıq sənədli televiziya filminin ssenari müəllifi və rejissorudur. Rəhbərlik etdiyi yaradıcı qrupun hazırladığı "Azərbaycan qalaları" sənədli filmlər silsiləsi 2009-cu ildə "Humay" mükafatına layiq görülüb.
Sumqayıt şəhərində yaşayır.
**
Füzuli Sabiroğlunun şeirləri zərifliyi və dəqiqliyi ilə mənim diqqətimi çəkdi, onun şeirlərində yaylaqlarımızın çiçəklərinin ətrini, küləklərinin yorğun nəfəsini, bulaqların sərin şırıltısını eşitdim. Göyçə mahalının abu-havasını duydum. Bi abu-hava eynən bizim Mərzili elinin ata-baba yalağı olan Dəli dağın abu -havası kimiydi.
Yoxuşlar adlayıb çöldə təngiyən,
Hər gülü oxşamaq üçün ləngiyən,
Dənizə çatmamış düzdə səngiyən
Bu yorğun küləklər mənə bənzəyir.
Şairin istər sərbəst, istərsə də heca şeirlərində folklordan gələn ilıq bir nəfəs, yanğılı bir səmimiyyət var. Adi bir ştrixlə bədii bir lövhə yatratmaq əlbəttə sözü duya bilməkdən, ona ustalıqla yiyələnməkdən gəlir.
Gözündə don vurmuş
"Göyçəgülü" havası,
Içində dağıdılmış
quş yuvası.
Hər bir şairin haqqında ən yaxşı sözü elə onun öz şeirləri deyir. Mən Füzuli Sabiroğlunun özünü də elə şeirlərinin işığında görüb tanış olmuşam. Bu şeirlərdəki ürək çırpıntıları, şairin öz-özüylə, yollarına çıxan çiçəklə, yağışla, daşla, ay işğı ilə qarşılaşmasından yaranan duyğular bulutlardan süzülən damlalar kimi süzülüb poeziya deyilən bir bulağın gözlərinindən qaynayıb gəlir.
Mən dünyaya ney köksündə,
Mürgüləyən səsdən gəldim.
Bir çobanın sinəsində,
Közərən nəfəsdən gəldim.
Sultan MƏRZİLİ
İndi də sözü elə şairin özünə verək. Onu dinləyək:
Füzuli Sabiroğlu
GƏLDİM
Mən dünyaya ney köksündə,
Mürgüləyən səsdən gəldim.
Bir çobanın sinəsində,
Közərən nəfəsdən gəldim.
Nə solan gülün yasıydım,
Nə də oyun havasıydım.
Bir sevdanın bəlasıydım,
Bir dəli həvəsdən gəldim.
Işlədim iliyə, qana,
Gülə-gülə, yana-yana.
Bu ömür adlı zindana,
Can boyda qəfəsdə gəldim.
MƏNƏ BƏNZƏYIR
Yoxuşlar adlayıb çöldə təngiyən,
Hər gülü oxşamaq üçün ləngiyən,
Dənizə çatmamış düzdə səngiyən
Bu yorğun küləklər mənə bənzəyir.
Açmamış qönçədir, qurumuş ləçək,
Ömürdür, birtəhər gəlib keçəcək.
Nə bir arı qonar, nə də kəpənək,
Bu dərdli çiçəklər mənə bənzəyir.
Bəxtində zülmətlə işıq görüşən,
Sevinci sürüşkən, qəmi sürüşkən,
Göylərdən, yerlərdən didərgin düşən,
Günahkar mələklər mənə bənzəyir.
***
Imdad diləsəydim edam edərdin,
Ölməli günümdür, aman verirsən.
Bir belə günahı daşımaq üçün,
Qarışqa səbrinə güman verirsən.
Yazı əsirgədin ağac ömrümə,
Yollarda quruyan qaxac ömrümə.
Bu qədər möhnəti bu ac ömrümə,
Ümidə qıymırsan, yavan verirsən.
Kimiydi, səsinə səs verə-verə,
Bir şirin nağıldan yıxıldım yerə.
Tamarzı qalmışam indi göylərə,
Çəkirəm, zülümü, yaman verirsən.
***
Ürəyimin divarına,
Hərə bir söz yazır, gedir.
Söz tapmayan, dil qanmayan,
Elə-belə cızır gedir.
Heç kimi saxlamaq olmur,
Kiminsə xətrinə dəyər.
Qapını bağlamaq olmur,
Gözlədiyim gəlib döyər.
Nə yazandan, nə cızandan,
Baş götürüb qaçammıram.
Çatlamış divarı söküb,
Bir pəncərə açammıram.
YOLLARA
Bir vaxt "mən də varam" deyib,
Çıxdım yollara, yollara
Ürəyimin təpərini
Sıxdım yollara, yollara.
Bu yolların sarılığı,
Çökdü üzümə, gözümə.
Bir arzunun göz yaşları,
Yağdı izimə, izimə.
Bu yağışlı, daşlı yollar,
Məni ləngitdi, saxladı.
Ömür gəldi məni keçdi,
Yaşa baxmadı, baxmadı.
... Dizimdə taqət qalmadı,
Məni yol tutdu, yol tutdu.
Arxamca gələn olmadı,
Hamı unutdu, unutdu...
Söykəndim yol qırağına,
Baxdım yollara, yollara.
... Bir vaxt mən də "varam" deyib,
Çıxdım yollara, yollara.
***
Düşdüm, yamanca düşdüm
bu yer üzünə,
Budağından qopan
yarpaq kimi,
Küləklərdən qorxa-qorxa.
Kəndiri kəsilmiş
Məlikməmməd kimi
vurnuxa-vurnuxa.
Yamanca düşdüm
bu yer üzünə.
Kiminin ürəyindən,
kiminin gözündən
düşdüm.
Tanrının bir kəlmə
sözündən düşdüm.
Düşdüm, sevgilimin saçına
düşən dən kimi,
Balalarımın yanağından
qopan yaş kimi,
Özüm boyda daş kimi
Yaxşıca düşdüm
bu yer üzünə.
Axır ki, ayağım
dəydi torpağa.
DÜNYA
Özü-özünə bənnadı,
Tikilən, sökülən dünya.
Üzünü gizlətmək üçün,
Astara bükülən dünya.
Yüz kökdə, min ahəngdədir,
Dili qəlbiylə cəngdədir.
Mənim gözlərim rəngdədir
Gözümə çəkilən dünya.
Vaxt vardı, mən də var idim,
Vaxt vardı, məndə var idi,
Vaxt vardı mənə dar idi,
Əynimdən tökülən dünya.
***
Dərdim boyda söz gəzirdim,
Sözü mənə çox gördünüz.
Dərdə layla deyən kəsi,
Öz qəminə güldürdünüz.
Səs-küy tapdım söz yerinə,
Yaşamadım öz yerimə.
Xəncər çalıb yüz yerimə
Yüz bir yerə böldürdünüz.
Demədiniz söz sayan var,
Göydən yerə göz qoyan var.
Ay adamlar, ay adamlar,
Məni niyə öldürdünüz?
***
Ömrə-günə hopan çirki,
Qoparıb qaşımaq olmur.
Ürəkdə dərd, ətəkdə daş,
Ağırdır, daşımaq olmur.
Qəlbdən qopan dilə çatmır,
Göz oxşayan ələ yatmır.
Hər deyilən ağla batmır,
Hamıya oxşamaq olmur.
Ocaq tapılmaz köz alam,
Bu dünyaynan üz-göz olam,
Dönəm bir kəlmə söz olam,
Adamtək yaşamaq olmur.
***
Yol üstə ağı dedim,
Səsimdə sarı həsrət.
Yollara yağı dedim,
Içim dərd, çölüm qürbət.
Nə qədər daşlı yol var,
Yazıldı ayağıma.
Bircə nəfər çıxmadı,
Bu yolda qabağıma.
Yolum yaşımdan uzun,
Yolçu ola bilmədim.
Dəmir çarıq deşildi,
Mən yollarda ölmədim.
DÜNYANIN DƏRDINDƏN ÖLMƏYƏ NƏ VAR
Başının üstündə Allahın varsa,
Allahın yanında günahın varsa,
Günahın özünə səni qaytarsa,
Dünyanın dərdindən ölməyə nə var?!
Bir dəli sevda tək düşəndə ələ,
Bir qurtum şərbət bil, iç getsin elə.
Dünya xali deyil görərsən hələ, -
Dünyanın dərdindən ölməyə nə var?!
Çətini inadın qırılıncadı,
Çətini ağlayıb yoruluncadı,
Çətini tanıyıb vuruluncadı,
Dünyanın dərdindən ölməyə nə var?!
OLMADI
Hər ürəyə yüklənmədim,
Hər dərd ilə təklənmədim.
Nahaq zilə köklənmədim,
Bəmim olmadı.
Ayım, ilim məndən ötdü,
Kirkirə tək gün üyütdüm.
Özümdə bir "Mən" böyütdüm,
Mənim olmadı.
Qəlbimi şuma döndərdim,
Hər nə əkdim şer dərdim.
Öldü neçə şer dərdim,
Qəmim olmadı.
Baxtıma çox qara yaxdım,
Nə verdisə daşa çaxdım.
Bağışladı məni baxtım,
Qənim olmadı.
ILAHI, BIR BIZI ÇAĞIR
Yanında yerimiz vardı,
Unudulduq, belə niyə?
Nə sən bizi yada saldın,
Nə də biz boylandıq göyə.
Gündə bir təlxək doğulur,
Matəmin-yasın içində.
Itir sözümüzün rəngi,
Bu hisin-pasın içində.
Göndərdiyin yağışlar da,
Ötür dənizlərə yağır.
Adımızı unutmuşuq,
Ilahi, bir bizi çağır.
***
Gözündə don vurmuş
"Göyçəgülü" havası,
Içində dağıdılmış
quş yuvası.
Cibindəki tənha manatla
qolboyun,
Ətrafın məzhəkə, oyun,
Hara tələsirsən, zalım balası?
Ayaq səslərindən
torpaq diksinir,
Öz səsindən özün.
Zamanın üzü daşdan imiş,
Torpaqdandır sənin üzün.
Üzün üstə yeriyə-yeriyə,
Ağlaya-ağlaya, kiriyə-kiriyə,
Hər gecə kirayə otağında,
Nəm torpaq ətirli
daş yatağında
Ələmə günlərini, ələmə.
Dünyanın yırtılmış
dərd ələyinə
Daha etibar eləmə.
BU DƏRD ÇƏKILƏN DEYIL
Qar deyil, ağlığında
üşüyəsən, donasan.
Alov deyil
istisindən əriyib,
bircə damla
göz yaşına dönəsən.
Nə rəngi var, nə ölçüsü,
Nə işığı, nə kölgəsi,
Bir korun da gözünə
əksən, əkilən deyil.
Nə divara, nə daşa,
nə kətana, kağıza
Bu dərd çəkilən deyil!!!
Yolumuz üstündə
daşdı, qayadı.
Nə qədər yonasan,
hamarlayasan,
Kasıb komasına,
şah sarayına
hörəsən...
yaraşan, tikilən deyil.
Kağızdan yüngüldü,
dağdan ağırdı.
Bir qatar dəvəynən,
bir sürü filnən
Bu dərd çəkilən deyil!!!
Nə hökmlə, nə fərmanla,
nə də padşah qərarıyla
Bir ananın təsəllisi
qanlı şəhid köynəyinə,
ya basılmış bir ölkənin,
tapdalanmış bayrağına
büksən, bükülən deyil.
Bahar mehi əsməyincə,
Bu VƏTƏN dağlarından,
Bu VƏTƏN çöllərindən
Bu dərd çəkilən deyil!!!
"Yönü bəri baxan dağlar,
Dağlar sizdə nəyim qaldı."
"Yönü bəri baxan dağlar",
Mənim qəbrimi qaytarın.
Dözən dağlar, susan dağlar,
Mənim səbrimi qaytarın.
Bu didərgin balanıza,
Sizdəki səbir yaraşar,
Siz verən qəbir yaraşar.
Babam dağlar, a xan dağlar.
"Yönü bəri baxan dağlar",
Bilmək olmaz ölüm haxdı,
Bir də dönmək baxtabaxtdı.
Ürəyimin dolu vaxtı
Sizdə əmanət qoymuşdum,
Mənim dərdimi qaytarın.
***
Qarlı aşırımda yorğun ayaqlar,
Borana, çovğuna güc gələmmədi.
Qorxu xurcununda yurd-yuva dərdi,
Basdıqca çiynindən dikələmmədi.
Bir donmuş "ah" çəkdi son gücü ilə,
Açıb qollarını göylərə sarı.
Sonra da üzüstə düşüb torpağa,
Sıxdı ovucunda bir çəngə qarı.
...O gecə çovğunlu, qarlı aşırım
Haqqın, ədalətin edam yeriydi.
Insan harayını udan yarğanlar,
Torpaq-qeyrətimiz donan yer idi.
O gecə qəlbində sönmüş ocağı,
Arxası Vətənə, üzü Vətənə,
Yumulmuş gözündə buz salxımları
Bir ana donurdu dağ gədiyində,
Bir körpə donurdu dağ gədiyində,
Bir qoca donurdu dağ gədiyində.
***
Qara-qara günlər
qaraca-qaraca qarışqalar kimi
daraşıb ömrümə.
Daşıyıb aparırlar
yaxşı, yaman,
olan, qalan,
nəyim varsa.
Daşıyıb aparırlar çölümü, içimi,
sahibsiz dənlikdən
dən aparan kimi...
Qara-qara günlər
Qaraca-qaraca qarışqalar kimi
dadanıb ömrümə,
Nə qabağını saxlamaq olur,
Nə də "kişi ağlamaz" məsəli
dəbə minmiş bu dəyirmanda
ağlamaq olur.
ZAMAN
Durub cəllad kimi başımın üstə,
Əqrəb qılıncını fırladır zaman.
Ömrümdən anları doğrayır, keçir.
Bu gündən sabaha doğulan güman,
Çay kimi içimdən çağlayır keçir.
Hardasa yolların sinəsi yanır,
Hardasa dağları duman, çən alır.
Nə vaxtsa o çəndə azan bir quzu
Mələyə-mələyə səsləyır məni.
Mən itmiş bildiyim bir körpə arzu,
Böyüyüb ordaca gözləyir məni.
...Saat kəfkiri tək asılıb aydan,
Xəbər gözləyirəm qulağım səsdə,
Vaxtın da səbri yox, tələsir yaman.
Durub cəllad kimi başımın üstə,
Əqrəb qılıncını fırladır zaman.
***
Dan üzü şəhərin
başı üstündən,
Ötən o boz kölgə
nə idi, Allah?
Bəlkə də yol azmış
bulud parçası,
Bəlkə də didərgin,
yalqız bir qocanın
ölümqabağı çəkdiyi "ah" idi,
Kimlərinsə bu gecə
elədiyi günah idi?
Gecəqondulardan uçan
uşaq səsiydimi,
Xəstə Xəzərin naləsiydimi?
Sabah qürbətə dönəcək
bir qəribin dodaqlarından
qopmuş "Vətən" sözüydü bəlkə,
Eh...Nə bilim bəlkə də
zavodların hisi, tozuydu...
Dan üzü ötən kölgə
yaman ağır idi...
MƏNI KÖVRƏLTMƏYƏ NƏ VAR
Haxdan gələn söz bəs edər,
Bir bənövşə üz, bəs edər,
Bir qarışqa əz, bəs edər,
Məni kövrəltməyə nə var.
Köhnə, qara saz səsiylə,
Qızıl bülbül qəfəsiylə,
Bir körpənin nəfəsiylə,
Məni kövrəltməyə nə var.
Güllələnmiş yarpaq göstər,
Qan çilənmiş torpaq göstər.
Yüz yaşlı bir papaq göstər,
Məni kövrəltməyə nə var.
UNUTMAYIN
Dağlar, sizdən ayrılıram,
Çöllər, məni unutmayın.
Zəmilərə sığal çəkən
Yellər, məni unutmayın.
Qoynunuzda dolaşmışam,
Tozunuza bulaşmışam,
Sinənizdə qalan daşam,
Yollar, məni unutmayın.
Şehli-şehli dərəmmədim,
Bir gözələ verəmmədim,
Bəlkə, bir də görəmmədim,
Güllər, məni unutmayın.
Mən vurğunam saza, sözə,
Çatacaqmı səsim sizə?
Köklənmişəm səsinizə,
Sellər, məni unutmayın.
Füzulisiz ayna bulaq,
Sənə qalır sərin yaylaq.
Yaman olur unudulmaq,
Ellər, məni unutmayın.
QARDAŞIM TOFIQƏ
Dünya gözdə dərd qaynadan,
Dünya özü dərddə yanan,
Muğayat ol bu dünyadan,
Muğayat ol özündən.
Duyan qəlbə talan salar,
Özü boyda yalan olar,
Gözü yolda qalanın var,
Muğayat ol özündən.
Yıxar səni göz oyunu,
Sən qanmayan söz oyunu,
Dərə, təpə, düz oyunu,
Muğayat ol özündən.
Yüz arzuluq çəpəri var,
Baldan şirin zəhəri var,
Açılmayan səhəri var,
Muğayat ol özündən.
Torpağımız sənə həyan,
Bu ocaqda oğul tək yan,
Muğayat ol bu dünyadan,
Muğayat ol özündən.
***
Ölü, yarımcan sözlər yağır
yer üzünə.
Üzlərində kədər, təbəssüm,
əzab, qəzəb.
Söz cəsədiylə doludu
şəhərlər, kəndlər,
qəzetlər, parlamentlər.
Dolu ürəklərdə
əriyən sözləri,
Həbsxana küncündə
çürüyən sözləri,
Çeynəyə-çeynəyə öldürürlər.
Göynədə-göynədə öldürürlər
oğulsuz anaların,
atasız balaların qəmini,
"Vətən" sözünü,
"Qarabağ" ələmini.
Yeni söz gəzirlər,
Diri söz gəzirlər
Marığa yatmış dillər,
Qeybət çirkinə batmış dillər.
Ölü, yarımcan sözlər yağır
yer üzünə...
Belə getsə
dünyanı üfunət basacaq,
Hər səhər bir şair özünü asacaq.
***
Söz dilimi doğrayır,
Içimdə qəm zoğlayır,
Məni tanrı saxlayır,
Dərd dilə gəlməyəndə.
"Hay" umuram yetəndən,
Hər yolumdan ötəndən,
Qərib ollam Vətəndə
"Yerimi" bilməyəndə.
Üstü unlu, kürkü nəm,
Doğanaqsız örkənəm.
Gərək gülmək öyrənəm
Bəxt üzə gülməyəndə.
NƏYIMI SEVIRSƏN
Ölən günlərimə ağı yazmaqdan,
Nakam arzulara qəbir qazmaqdan,
Nağıl uydurmaqdan, yuxu yozmaqdan
Özgə bu dünyada nəyim var mənim.
Örtülü qapım yox açım üzünə,
Açıq pəncərəm yox, yoluna baxım.
Sən allah, zülm etmə özün-özünə,
Üzündən-gözündən tanrılıq yağır.
Bu elə dərddir ki, içilməz elə,
Bu elə sərhəddir keçilməz hələ.
Kənardan natəmiz neçə göz baxır,
Tanrı bəndəsinə kiçilməz belə.
Sən mənim nəyimi sevirsən axı...
Mən gedən yolların mənzili yaxın,
Mən gedən yolları yüzü daşlayır.
Sən mənim nəyimi sevirsən axı...
Məndən o tərəfə güman başlayır.
***
Çıxar məni ürəyindən...
Bahalı pulqabında
kisədibi saxladığın
sonuncu, əzik-üzik
manatı çıxaran tək...
At bu dünyanın ovucuna...
Özünü korluğa vurmuş
vağzal dilənçisinin
sənə doğru uzanmış
çirkli şlyapasına
sədəqə atan tək...
Bacar unut...
Diləndiyi pulları
sonuncu manatadək
meyxanada xərcləmiş
o əyyaş dilənçi
bircə gecəliyinə
dünyanı unudan tək...
UNUT MƏNI
Gözlərimdə qəm ayazı,
Ürəyinə axmışam mən.
Ağ gününə qara yazı-
naxışam mən,
unut məni.
Hər arzuna yaz olmaram,
Qəmin olsam az olmaram,
Taleyinə yazılmaram,
qarğışam mən,
unut məni.
Sən sevinci bəxtdə görən,
Mən gümana, bəxtə gülən,
Gözlərinə vaxtsız gələn.
yağışam mən,
unut məni.
Iki tale yolçusuyuq,
Bir sevdada oduq, suyuq,
Sən yanmısan, soyuq-soyuq
baxmışam mən,
unut məni.
Demə: "Gənclik getməz əldən",
Vaxtdır gülü seç xəzəldən.
Elə bil ki, heç əzəldən
yoxmuşam mən,
unut məni.
***
Qəfil yağan yaz
yağışı tək
bir səhər,
Yaxaladın məni özümdən bixəbər.
Yağdın ömrümə, günümə,
Yağdın oduma, külümə.
Yaxaladın məni,
təmizləndim, duruldum.
Qəfil yağan
yaz yağışına vuruldum.
Bir də ayılıb gördüm,
Gördüm, ürəyim damır.
Ürəyimə dama-dama
göl oldun tərtəmiz,
dupduru.
Indi o göldən su içməyə
gəlir bülbüllər.
O göldə yuyunur
bir cüt oğlan uşağı
axşam-səhər.
***
Bu günlərdə...
Sənsizlik tökülür
üstümdən, başımdan.
Sənsizlik yağır
duruşumdan, baxışımdan.
Sənsizliyi duyub, açmaqdan
vaz keçir qönçələr.
Sənsizlikdən əl-qol açıb
uzanır gecələr.
Bu günlərdə...
Sənsizliyin badına gedir
anlarım, dəqiqələrim.
Adın dodaqlarımda
can verir günlərim...
***
Sinəmdə xatirə göynəyi qalıb,
Həsrətə dar gələn köynəyi qalıb.
Sən də bax qəlbinə, gör nəyi qalıb,
O payız axşamı itən sevginin?
Təpə ümidimiz dağ olmayacaq,
Yüz səsə qanrılaq, haraya qaçaq,
Gözümüz yollardan yığılmayacaq,
Ha baxsaq dalınca ötən sevginin.
O bir ocaq idi, söndümü, yanmaz,
Kül altda qoru yox, bir də qalanmaz,
Daha təsəlliynən könlü alınmaz,
Bir vaxt özü dada yetən sevginin.
AĞLAMA
Dayandıq üz-üzə bir payız günü,
Dayandıq gözlərdə görüş gümanı.
Araya bir dünya kədər ələndi.
Dondu gözlərimdə həsrət dumanı,
Sənin gözlərində yaş gilələndi.
Səhrada görünüb sönən ilğım tək,
Odlu göz yaşını gözümlə içdim.
Sənin hönkürtün tək, hıçqırığın tək,
Ayrılıq nəğməsi eşitməmişdim.
Söylədim: -Ağlama, bu göz yaşları,
Dəniz olub bizi ayrı salacaq.
Ağlama, ağlama bu göz yaşları,
Bizə görüşəndə lazım olacaq.
GEDIRSƏN
Gedirsən! Bilirdim, qalan deyilsən,
Bilirdim, yolların həsrət rəngini,
Bir gün gözlərimə köçürməliyəm.
Ümid limanından nə vaxtsa səni,
Öz xəyal dünyama ötürməliyəm.
Gedirsən! Gözümün odunu almış
Ayrılıq qorxusu dilimdə düyün.
Sakitcə dayanıb vaxtı sayıram.
Səni ötürmürəm elə bil, bu gün
Yalnız sənsizliyi qarşılayıram.
Gedirsən! Içimdə bir saz köklənir.
Bu saat qəlbimdə nə nəğmə dinsə
O, sənli günlərim üçün ağıdır.
Arxanca yellənən əllərim isə
Sevincli anların ağ bayrağıdır.
Gedirsən! Dünyasa öz işindədir,
Kədərli axşamlar düşəcək yenə.
Yenə əvvəlki tək günəş doğacaq,
Bircə bu şəhərin sənsizliyinə
Hər gecə bir dəli leysan yağacaq.
Gedirsən! Bilirdim qalan deyilsən.
Bilirdim, bu sərvaxt yatan qəmimi,
"Gedirəm" sözünlə ayıltmalısan.
Gedirsən, biryolluq gedənlər kimi,
Ancaq bilirsən ki, qayıtmalısan.
***
Məndən sonra hana qurarsan,
bir xalı toxuyarsan...
yeri siyah, naxışı ağ...
Ağlı-qaralı kələflərin
düyünlərini, dolaşıqlarını açıb,
Bir xalı toxuyarsan...
yeri siyah, naxışı ağ...
aylı, ulduzlu gecələrə oxşar.
Arabir xınası getmiş
bəyaz tellərindən ilmələr vurarsan
naxışlar çoxalsın deyə.
Bir xalı toxuyarsan...
Aylı, ulduzlu gecələrdə
çiçək-çiçək nəvələrini
başına yığıb nağıllar danışarsan...
Ağlı-qaralı, alabəzək kəndiri kəsilmiş
adı Məlikməmməd olmayan oğlandan...
Harınlara kabablıq getmiş
ağ qoçdan, qara qoçdan...
Lələkləri yolunmuş Simurq quşdan...
Sonra...
Üzünü bəyaz naxışlara söykəyib
şirin-şirin uyumuş körpələri
yatağına qoyub,
Söndürərsən işıqları.
Pəncərədən düşən ay işığında
salavat çevirib, bir "Yasin" oxuyarsan
pıçıltıyla...
Məndən sonra hana qurarsan,
bir xalı toxuyarsan
yeri siyah, naxışı ağ...
YAŞADIM
Ağ günün olmadım, ağ dərdin oldum,
Qara tellərinə köçdüm, yaşadım.
Nə yaxşı bəhanə körpüsü varmış,
Sənin göz yaşından keçdim, yaşadım!
Yaşadım çiçək tək, yaşadım daş tək,
Yüz ürək qırası acı söz kimi.
Üzülmüş əlimdə kəsilmiş ətək,
Bu astar həyatdan təzə bez kimi
Yaxasız bir köynək biçdim, yaşadım!
Bu qərib dünyada, səssiz dünyada,
Yaşadım! Hər axşam çıxdın qarşıma.
Gördüm ki, ölürəm sənsiz dünyada,
Bu ömrü zəhər tək çəkdim başıma,
Sənin sağlığına içdim, yaşadım!
- Yorum yapmak için giriş yapın